Het CPB laat zien voor wie politici kiezen: voor mensen of voor bedrijven
De echte opvattingen, de prijs van de idealen. Enter: de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het Centraal Planbureau.
Peilingen zijn elke keer goed voor opgewonden nieuws, omdat ze laten zien welke politici wij zouden willen kiezen. Het CPB draait het om: het laat op een fundamenteel niveau zien voor wie politici kiezen.
Ze kiezen voor mensen of voor bedrijven, ze kiezen voor vermogenden of ertegen, ze kiezen tegen asielzoekers, soms ervoor.
Ze kiezen voor mensen die een woning zoeken, door maatregelen te ontwerpen die ertoe leiden dat er meer woningen beschikbaar komen, van D66 en Volt tot GroenLinks-PvdA, ChristenUnie, VVD en CDA.
Behalve JA21, daar doen ze niks met wonen, wat nog valt te billijken, want die partij is een verzamelbak van politieke zwervers die nog wat onwennig met elkaar zijn, en dan delft het denken al snel het onderspit.
Ook in de plannen van de BBB komt er per saldo geen extra woning bij. Dat is gek. Avond aan avond zit de woonminister, die van die partij is, aan talkshowtafels te oreren dat al onze woonzorgen zijn opgelost als er geen asielzoeker meer in komt, maar het CPB noteert: ‘De BBB heeft een beperkt aantal maatregelen aangeleverd. Er zijn geen maatregelen met effect op de koopkracht en de woningmarkt.’ Wel haalt de partij 3,9 miljard euro weg bij ontwikkelingssamenwerking. Ideeën staan daar amper tegenover.
Ze kiezen voor arme mensen. Van GroenLinks-PvdA tot ChristenUnie is er moeite gedaan beleid te ontwerpen dat ertoe leidt dat minder mensen in armoede moeten leven, want het zijn er misschien niet vreselijk veel (2,8 procent van de bevolking), maar in een land dat zo in weelde baadt is het een schande dat er überhaupt mensen in gebrek moeten leven.
Die opvatting blijkt breed te worden gedeeld in het hele politieke spectrum. Behalve bij de VVD, die er als enige voor kiest de armoede te laten stijgen. Door te bezuinigen op de bijstand – een evergreen in de VVD-programma’s die nooit wordt uitgevent en altijd in de kleine lettertjes terug te vinden is – en het mes te zetten in armoedebeleid op lokaal niveau.
Over drie weken kunnen de kiezers terugpraten.
