DUTILHHUIS

[…]

Wat zou het journalistieke equivalent zijn van je hand vastlijmen aan een tafel of museummuur? Journalisten kunnen klimaatinvalshoeken pitchen, maar zullen op een gegeven moment te horen krijgen dat het tijd wordt voor een ander thema. Daartegenover de columnist, die heeft binnen een krant nog het meest iets wat in de buurt komt van een carte blanche.

Wat als alle columnisten van deze krant een pact sluiten, waarbij we enkel nog over klimaatcrisis-gerelateerde zaken schrijven? Maand, na maand, na maand. In een WhatsApp-groep zouden we sparren over thema’s; Youp zou de onderwerpen verdelen opdat er geen ruzie ontstaat. Zouden we op den duur allemaal ‘heroverwogen’ worden door de hoofdredactie?

Iemand zou natuurlijk het initiatief moeten nemen. Over media en klimaat valt best wat te zeggen, mompel ik tegen mijn koffie. Wat als ik ermee zou beginnen? Tot het einde der dagen (of mijn ontslag) erover doorgaan? „We proberen niet te sturen in de onderwerpkeuze”, antwoordt mijn chef beleefd per mail. „Een bepaalde inhoudelijke eenzijdigheid is één van de overwegingen die bij het voortzetten van een column een rol speelt, maar nooit een beslissende.”

Toegegeven, ik ben een sucker voor grootschalige protestacties, maar helaas is een andere denkfout dat veel media-aandacht leidt tot evenredig urgente verandering (zie ook: #MeToo, Ruttes falen). Hadden de media soms maar de macht die een deel van de bevolking haar toedicht.

Toegegeven, ik ben een sucker voor grootschalige protestacties, maar helaas is een andere denkfout dat veel media-aandacht leidt tot evenredig urgente verandering (zie ook: #MeToo, Ruttes falen). Hadden de media soms maar de macht die een deel van de bevolking haar toedicht.

De waarheid is: ik wil niet nog een column lezen over klimaat, geen soep beleefd van een glasplaatje zien druipen. Ik wil een ministerie bezetten, artikelen lezen over hoe protest leidt tot echte ontwrichting. En geïnterviewden hun uitspraken over fatsoen en cultuur en ‘havermelkcappuccinojeugd’ vervangen zien worden door de zin: „Ons verlangen naar ontregeling is uiteindelijk niets anders dan een verlangen naar zorg en verantwoordelijkheid.”