Torio stierf eenzaam en ongedocumenteerd, voor veel mensen zoals hij is Rotterdam een thuis
“Ik heb zo vaak in een deportatiecentrum gezeten, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Als ik weer vrij werd gelaten, sliep ik op straat, een vaste plek, een donker plekje onder de snelweg.” In het boek ‘Ongedocumenteerd en op leeftijd’ legt fotograaf Mona van den Berg het leven van Hamid en andere ouderen zonder verblijfsvergunning vast. Daarbij vertelt ze hun indrukwekkende verhalen. Waar vonden ze een vangnet?
Hamid, officieel Lala Sid-Ahmed (50), verblijft al 35 jaar in Nederland. Hij vluchtte uit Algerije vanwege de gewelddadige burgeroorlog die daar destijds woedde. Na al die jaren heeft hij nog geen zicht op een verblijfsvergunning.
Mona gaat met hem naar de plek waar hij tot voor kort de nachten doorbracht. Op een matras onder de brug. “Zijn matras ligt er nog steeds. Toen we bij de plek aankwamen, werd hij erg emotioneel. Ik vond het zelf ook heftig, dat we zoiets in Nederland laten gebeuren.”
Inmiddels woont Hamid in bij een vrouw. Hij zorgt voor haar en laat haar honden uit. In ruil daarvoor krijgt hij een slaapplek. Elke dag fietst hij van Barendrecht naar Rotterdam, om te werken als schoonmaker. Teruggaan naar de straat, dat wil hij niet meer.
Boos en moedeloos
Met het fotoboek wil Van den Berg aandacht geven aan de groep ouderen die al jaren in Nederland leeft zonder papieren. “Ik word daar boos en moedeloos van. Dat wij hier in het welvarende Nederland maar blijven wijzen naar andere landen als het om mensenrechten gaat, maar dat die hier ook enorm aan de laars worden gelapt.”