Mildheid voor de wappies
Op Oudejaarsavond trof ik een wappie. Een lieve, handige man, aangetrouwde familie. Hij repareert alles waar een stekker aan zit en klimt voor je het dak op als er pannen zijn afgewaaid. Hij begon over vaccinaties en vertelde over de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie die zei dat boosters kinderen doden.
De rest van het gezelschap vond het een vreemd verhaal, maar hij zocht het filmpje op zijn telefoon op. Ondertussen hadden we gegoogled dat de man zich volgens een Reuters fact check had versproken. Het ‘doden’ paste sowieso niet in zijn betoog, noch in zijn denkbeelden. En het was een speech van een jaar geleden, dat ook nog.
De complotdenker mopperde somber door over hoe straks elke hap die we in onze mond steken door de overheid zal worden geregistreerd. Eten we een gehaktbal dan mogen we niet meer op vliegvakantie. Hij kreeg een vers kopje thee (hij wilde geen wijn of champagne) en een oliebol.
Hij klonk, gek genoeg, een beetje ouderwets, want wappieparadijs corona lijkt een eeuwigheid terug. Toch zaten we een jaar geleden in lockdown. Die werd pas eind januari 2022 opgeheven na een hallucinerende corona-tijd van twee jaar.
Een tijd waarin we aanvankelijk dachten dat we corona kregen als we elkaar aankeken en waarin kinderen in pyjama schoollessen volgden. Een tijd van avondklok en twijfeltelefoon, van geen mondkapje, wel mondkapje, mondkapje niet meer nodig, van op afspraak een rondje door de winkel en barbecueën bínnen witte cirkels op het gras in het park.
We maakten het allemaal mee, kwamen er doorheen en nu zijn we weer „terug naar normaal”. Al blijft het opletten met dat virus en zit China nú met de gebakken peren.
Vrolijk het nieuwe jaar in, dus? Bij het heffen van het glas hoorde ik vooral veel somberheid over oude (klimaat, huizen) en acute (inflatie, oorlog, energie) crises.
Ach, zegt de redacteur Middeleeuwen, „tijdens de pestpandemie in de veertiende eeuw overleed in Nederland tussen een derde en de helft van de mensen aan de Zwarte Dood. In de rest van Europa ook trouwens. De meeste slachtoffers vielen in een paar jaar.” Een onvoorstelbare ramp, maar de koninkrijken, stadsrepublieken en graafschappen bleven bestaan, belasting geïnd. Het leven ging door.
Dit is de magie van veerkracht. Je ziet het als je naar de lange termijn durft te kijken. Ook in de pandemie van de veertiende eeuw trokken volkstammen zichzelf geselend rond, in de hoop op genade. Ook toen klotsten nepnieuws en samenzweringstheorieën tegen de plinten. Als die mensen daarna konden opveren, kunnen wij het zeker.
Dus mildheid voor onze wappies. Hulp voor onze mensen die geen huis of geld hebben. En veerkracht voor iedereen.
Ik wens u een bijzonder elastisch 2023.
Sheila Kamerman