Het einde van het mannetje
Voorbijgaand genre
Mariëtte Haveman ziet het ‘mannetje’ zoals Teun Hocks dat fotografeerde, als symbool voor het gewone, verdwijnen.
Op een hoek van de Rotterdamse wijk Katendrecht hangt een voorstelling van een man, op de rug gezien, die zijn hand op zijn hoofd legt, alsof hij daar iets zoekt. De grond is bedekt met dode bladeren. Boven zijn hoofd, door de lucht, waaien hoeden. Het kunstwerk beslaat vier blinde bogen boven ijssalon HIJS. De hoeden waaien hoog boven het terras waar ’s zomers mensen ijsjes komen eten.
Dit werk is gemaakt door Teun Hocks, en je kunt het zien als zijn vaarwel. Voor hij overleed in februari 2022 woonde hij korte tijd op Katendrecht, net als ik. We zagen elkaar als er iets te vieren was, en ook als dat niet speciaal zo was. Teun maakte werk waar meer mensen van houden dan er kunstliefhebbers zijn: toegankelijk, subtiel, melancholisch en grappig, altijd met hemzelf (‘het mannetje’) centraal, bezig dromen te vangen of te bestrijden, pogend zich staande te houden tegenover krachten die veel groter zijn dan hijzelf.
In hetzelfde jaar, 2022, overleed tekenaar Sempé: hij schiep een soortgelijk figuur, hij was de Franse vader van het kleine mannetje in een complexe wereld. En kortgeleden tekenaar Benoit van Innis, de Belgische vertegenwoordiger van deze benadering. Alleen Joost Swarte, de andere Nederlandse broeder van het genootschap, leeft nog en is nog volop actief. Genootschap is een groot woord voor vier kunstenaars die elkaar niet altijd persoonlijk kenden. Ook zijn er grote verschillen in stijl en persoonlijkheid.
[….]
De tentoonstelling Het Verhaal van Teun Hocks is za 30 maart geopend in het Verhalendepot, op de 3de etage in Depot Boijmans, Museumpark 24, Rotterdam. Kaarten voor via boijmans.nl/tickets