In de Burgemeester Roosstraat in het Oude Noorden zijn portretten van bewoners op dichtgetimmerde huizen geplakt. De huizen worden verkocht door de gemeente Rotterdam, nu grondige renovatie noodzakelijk is. Enkele huizen zijn nog bewoond. Deze gezinnen startten een protestactie met persoonlijke foto’s op de panden. “We gaan weg maar we verdienen het niet om zo behandeld te worden. Mensen gaan hier aan kapot.”
De witte cipierswoningen uit 1883 zijn dichtgetimmerd met ijzeren platen en zien er troosteloos uit. Ooit bloeide dit rijtje oude huizen op door de bewoners van woonvereniging de Roos, maar dat is verleden tijd. Tussen de dichtgetimmerde huizen, vind je de voordeuren van Renza en haar ouders Lenie (77) en Pim (81). De rozenstruiken in het geveltuintje staan er nog fleurig bij. Op de platen een poster met een statige foto van Lenie en Pim.
Achter de voordeur is het een stuk minder zonnig. Al hun hele leven woont de hechte familie Rietveld in de arbeidershuizen in het Oude Noorden van Rotterdam. Het naderende gedwongen vertrek uit de straat heeft hun levenslust doen verdwijnen. Het is een einde van een tijdperk. “Het is een gevoel van onmacht. Dat je denkt: dat mijn ouders dit nog allemaal moeten meemaken.”
‘Ik wil mijn ouders niet aan hun lot overlaten’
Vooral de manier waarop er met hen gecommuniceerd wordt, voelt koud en kil. Brieven van een herhuisvesting bedrijf waarin ze gesommeerd worden om snel te verhuizen. Brieven over de juridische consequenties en aansprakelijkheid als ze hun huis niet op tijd en leeg opleveren. “We willen gewoon samen praten en om tafel”, verzucht Renza.
Zelf heeft ze deze week een huis aangeboden gekregen in Rotterdam-Alexander. Daar is ze dankbaar voor. “Maar ik wil ook dat mijn ouders in de straat terecht kunnen. Zodat ik kan blijven mantelzorgen.” Lenie heeft kanker en is dement. Pim loopt met een stok na een lelijke val en botbreuk. Traplopen is moeilijk.