‘Het besef dat je in een sterk vervuild gebied woont, is moeilijk’
“Ik doe mijn best om het milieu te ontzien, maar hoe kun je gemotiveerd blijven als het ene na het andere vliegtuig over je dak raast”, vraagt Margriet uit Kudelstaart zich af. Na zestien jaar meldingen doorgeven aan het Bewoners Aanspreekpunt Schiphol (BAS) verhuist zij binnenkort met haar man naar stillere oorden.
“Als ik mijn was buiten te drogen hang, omdat ik voor het milieu geen droger gebruik, en snel weer naar binnen moet vanwege de vliegoverlast, dan vraag ik mezelf echt af: waar doe ik het voor? We eten biologisch, ik koop weinig, onze kleine auto verruilen we binnenkort voor een elektrische. En steeds denk ik: alles wat ik doe wordt direct teniet gedaan.
Het maakt me moedeloos en geïrriteerd, want wat heeft het voor zin zolang de vervuiling door vliegtuigen op deze manier doorgaat? Eigenlijk vind ik dat op dit moment het ergste, de vervuiling. Er zijn al zo veel onderzoeken geweest die hebben aangetoond hoeveel luchtwegproblemen door vliegverkeer worden veroorzaakt.
Het besef dat je in een sterk vervuild gebied woont, dat vind ik moeilijk. Het is allang bekend dat de luchtkwaliteit hier slecht is, maar er wordt niks aan gedaan, terwijl duizenden volwassenen en kinderen ernstige luchtwegproblemen hebben.
Het is eigenlijk absurd
Toen we hier in 1985 kwamen wonen was Schiphol er natuurlijk ook al, maar iedereen weet dat de luchtvaart sindsdien enorm is gegroeid. We hadden toen suskasten laten installeren, speciaal voor woningventilatie in lawaaiige omgevingen. Fijn, dacht ik eerst, maar later zag ik in dat het eigenlijk absurd is. Je moet je ventilatieroosters toch gewoon open kunnen laten staan?
De vliegoverlast heeft op veel manieren impact op mijn leven. Bij windstil weer ruik ik altijd kerosine. Is het mooi weer, dan zijn zowel de Zwanenburgbaan als de Aalsmeerbaan in gebruik en kunnen we niet buiten zitten, want er is geen gesprek te voeren. Dat irriteert me, dat ik met mooi weer binnen moet blijven en alle ramen en deuren dicht moeten vanwege de herrie.
Binnen zijn de televisie en radio op normale geluidssterkte niet te verstaan. Ik doe dan vaak een melding op vliegherrie.nl of ik bel BAS, dat trouwens heel vaak onbereikbaar is. Maar vaak heb ik daar ook geen zin, ik heb het al zo vaak gedaan en het levert niks op.
Slapen tussen 1 en 7 uur
Vroeg naar bed gaan kan niet, want vooral in de avond komen er heel veel vrachtvliegtuigen heel laag over. Dat zijn meestal verouderde vliegtuigen die echt heel veel lawaai maken. Dan moet ik wachten tot het voorbij is, zo tussen twaalf en een uur ‘s nachts. En voor zeven uur begint het weer van voren af aan. Als er veel wind staat gaat de herrie echt de hele dag door, omdat ze andere banen dan niet kunnen gebruiken.
Mijn man en ik hebben allebei een tuinbouwopleiding gedaan en houden enorm van de natuur. We hebben oog voor bloemen en planten en zien hoeveel er verdwijnt. Veel mensen beseffen niet hoe mooi en belangrijk de natuur is, dat alles met elkaar verbonden is. Ik wandel ook heel veel. Bijvoorbeeld bij het Geerpad, hier vlakbij. Dat is een prachtig Natura 2000 moerasgebied van Staatsbosbeheer. Het stikt daar van de vogels, maar je hoort ze niet. Je hoort alleen maar vliegtuigen. Vreselijk.
Gesprekken met vriendinnen moet ik onderbreken. In het Amsterdamse Bos kom ik nooit, daar kun je echt geen gesprek voeren. Er is daar na elk vliegtuig een hele rare draaiwind tussen de bomen door, heel gek, dat heb ik nooit ergens anders gevoeld.
‘Het is ons brood’
Op een vriendin na die ook meldingen doet, is bijna niemand in mijn omgeving met vliegoverlast bezig. Als ik er iets over zeg, krijg ik vaak de reactie: hou erover op, het is ons brood. Ze werken bijvoorbeeld op de veiling. Maar het is toch krankzinnig dat we zoveel spullen de hele wereld over blijven sturen? Waarom altijd maar groei, groei, groei? Bijna niemand stelt deze vragen.
Ik ken veel mensen die met hun privé-vliegtuig even gaan lunchen in Zuid-Frankrijk. Het zal mijn tijd wel duren, denken ze, net als wij zeventigplussers. Onbegrijpelijk vind ik dat. Ik ben niet tegen vliegen, maar nu is het echt veel te veel. Ik mag van mezelf een keer per jaar vliegen. Dat betekent dat ik familie in Griekenland en Australië veel minder vaak zie dan vroeger. Dat is een keuze. Op citytrip gaan we met de trein of de auto.
Weg met de hub
Het is zo duidelijk wat er moet gebeuren: de hub moet verdwijnen, kerosine worden belast, de prijzen van tickets omhoog en die van treintickets omlaag. Maar terwijl mensen ziek en depressief worden gaat de overheid door met sjoemelen, de cijfers worden zo verdraaid dat er op papier altijd minder overlast is. Terwijl de werkelijkheid anders is.
Je kunt de vliegtuigen hier bijna aanraken, en tegelijkertijd worden hier huizen gebouwd vlakbij de landingsbaan. Ik begrijp gewoon niet dat dat allemaal maar kan en mag.”