Laura Poitras In ‘All the Beauty and the Bloodshed’ toont regisseur Laura Poitras het leven, de kunst en de strijd van kunstenaar Nan Goldin tegen de machtige farmaceutenfamilie Sackler. „Dankzij Nan zien musea bloedgeld nu als een risico.”
Kunstenaar Nan Goldin (1953) drinkt een glas mineraalwater op het zonnige terras van het Hotel Ausonia Hungaria op het Lido in Venetië. All the Beauty and the Bloodshed gaat over haar: haar leven, kunst, strijd tegen farmaceutengeslacht de Sacklers. Maar ze doet nauwelijks interviews. Ze is het kunstwerk, niet de kunstenaar.Lees meer over Idfa 2022
In de serre wacht de Amerikaanse filmmaker Laura Poitras, deze week eregast van het Internationaal Documentaire Filmfestival Amsterdam, IDFA. Zij zal over een week zeer verrassend de Gouden Leeuw van Venetië winnen. Van een politiek filmmaker als Poitras verwacht je geen intiem portret als dit, eerder een boze afrekening met de sinistere Sacklers, de miljardairsfamilie die Amerika ooit aan ‘mothers little helper’ valium hielp en later aan pijnstiller OxyContin. De agressieve marketing van hun bedrijf Purdue Pharma, dat publicitaire tam-tam maakte over ‘chronische pijn’ en loog dat haar ‘medicijn’ OxyContin niet verslavend was, ontketende eind jaren negentig de opiatencrisis. In twintig jaar stierven meer dan 250.000 Amerikanen aan een overdosis opiaten.
All The Beauty and the Bloodshed draait om Nan Goldin, die door het vastleggen van haar Umwelt van queers, dopeheads en buitenbeentjes een grote naam werd in de kunstwereld. Zij overleefde een verslaving aan OxyContin en was in 2017 medeoprichter van P.A.I.N., dat pleit voor decriminalisering van verslaving en de Sacklers te lijf ging, die goede sier maken met hun mecenaat. Musea als het Metropolitan New York, Guggenheim, Tate en Louvre vernoemden in ruil voor miljoenendonaties zalen en vleugels naar ze.
[…]
Een ideetje: musea accepteren als voorheen de Katholieke Kerk misdadige donaties om zo het kwaad in dienst van het hogere te stellen. En zo komen schurken toch in de hemel.
„In de VS kunnen musea niet leunen op de overheid, dus is er een toxisch systeem ontstaan waarbij je bloedgeld in musea wit kan wassen en zo je reputatie redt en je geweten sust. Weerzinwekkend toch dat ze de Sacklers als filantropen eren? Lieden die welbewust en uit winstbejag honderdduizenden levens hebben verwoest terwijl de overheid niks deed?”