3 november 2022
SANDER DONKERS IN 150 WOORDEN
In het Amsterdamse Concertgebouw verstoorde een klimaatactivist de uitvoering van Verdi’s Requiem. Hij zei nog netjes ‘sorry’, voordat hij begon aan het deprimerende betoog dat we allemaal kennen. Eerdere acties in musea werden gekenmerkt door een warrige, licht absurdistische symboliek die nogal afleidde (waarom een blik tomatenpuree in de nek?). Nu was die symboliek juist onontkoombaar.
In de majestueuze zaal stond jong en wanhopig tegenover oud en het zal onze tijd wel duren. Ze hadden gewoon even naar hem kunnen luisteren, hij deed verder niets. Toch werd hij onmiddellijk weggehoond, uitgescholden en omvergetrokken, met een verbetenheid die deed vermoeden dat het niet zozeer ging om de onderbreking van hun avond, maar om de behoefte doemverhalen buiten de deur te houden.
‘Wij zijn als het orkest op de Titanic dat rustig blijft spelen terwijl het schip al aan het zinken is’, riep de jongen voordat hij werd afgevoerd. Daarna hernam het orkest het Requiem.