100-Jarigen: ‘Mijn moeder trok mijn broer altijd voor, daarom probeerde ik er zelf voor te zorgen dat ik het goed had’
Anny Oldenhave-Beuse is 100 jaar. Hoe kijkt deze verpleegkundige, die altijd is blijven werken, terug op de eeuw die achter haar ligt?
[…] Wie is momenteel de belangrijkste persoon in uw leven?
‘Mijn dochter! Ik voel me zo gelukkig met haar. Ik kan haar altijd bellen en bereiken als er iets is. Ze is een grote steun, zeker nu ik mijn vingers niet meer kan gebruiken en in alles afhankelijk ben geworden. Els komt elke dag langs met een maaltijd, die warm ik op in de magnetron, zelf koken lukt ook niet meer met die handen. Ook mentaal is mijn dochter een grote steun, we kunnen overal over praten. Ik ben veel bezig met mijn twee zoons. De oudste is 2,5 jaar geleden overleden aan nierfalen en de jongste heeft het moeilijk door een huwelijk van 30 jaar waarin heel nare dingen zijn gebeurd. Ik heb niets in de gaten gehad, want van de buitenkant leek er niks aan de hand. Ik wil hem helpen, maar voel mij machteloos. Als moeder blijf je altijd bezorgd, dat gaat nooit over.’
Uw dochter vertelde dat u heel zuinig bent.
‘Onnodige dingen heb ik niet nodig. Ik draag tweedehandskleding en doe daar heel lang mee. Op mijn 95ste verjaardag wilde ik graag een wit tasje bij mijn jurk. Ik ben naar de kringloopwinkel gegaan en vond er een voor 1 euro. Waarom zou ik een dure nieuwe kopen? Als ik jarig ben, hoef ik geen cadeaus, maar vraag ik mijn gasten giften voor een goed doel. Op mijn 100ste verjaardag heb ik 800 euro opgehaald voor de Nierstichting.’
Lijkt u meer op uw vader of op uw moeder?
‘Mijn vader. Hij was een doodgoeie sul, een lieve man bij wie ik mij op mijn gemak voelde. Hij had een kruidenierszaak, als kind ging ik de huizen van klanten langs om bestellingen op te nemen en als mijn vader de boodschappen had klaargezet, bezorgde ik die op de fiets.
‘Ik lijk zeker niet op mijn moeder; ze was hoogmoedig en gemeen, dat ken ik niet. Ze maakte onderscheid tussen mensen, ik niet, voor mij is iedereen gewoon. Ze was niet gesteld op mijn man Wim, omdat hij van een boerderij in de Achterhoek kwam. Dat ze hem te min vond, liet ze merken in haar doen en laten. Wim was meubelmaker, alle kasten en kastjes die je in mijn huis ziet staan, zijn door hem gemaakt.
[…] U volgt het nieuws op tv en in de krant, welke ontwikkelingen houden u het meest bezig?
‘Al die oorlogen en dat er wordt gezegd dat er geen plek is voor mensen die daarvoor op de vlucht slaan en hier in Nederland aankomen. De regering moet dit toch kunnen oplossen? Het zijn mensen, net zoals wij. Er is plek genoeg. Naast de woning van mijn zoon staat al jaren een bankgebouw leeg. En het voormalige Rode Kruisziekenhuis in Den Haag staat ook bijna vier jaar leeg. Waarom vangen ze daar geen mensen op?’
Anny Oldenhave-Beuse
- geboren: 3 augustus 1924 in ’s-Hertogenbosch
- woont: zelfstandig, in Den Haag
- familie: 3 kinderen (een overleden), 10 kleinkinderen, 8 achterkleinkinderen
- beroep: verpleegkundige
- weduwe sinds 1999