Energietransitie: Extinction Rebellion ondersteunt bezorgde burgers: “3000 euro belasting per belastingbetaler voor fossiele subsidies voelt niet goed”
In Nederland wordt elk jaar via de rijksbegroting tussen de 39,7 en 46,4 miljard euro [1] besteed aan fiscale voordelen voor de fossiele industrie. Dat betekent dat elke belastingbetaler, elk jaar gemiddeld 3000 euro daaraan bijdraagt. Steeds meer belastingplichtigen worden zich daarvan bewust en vinden het niet eerlijk dat grote bedrijven extra geld verdienen aan fossiele brandstoffen. En die extra winst stoppen ze niet in duurzame investeringen, maar sluizen dat door naar de aandeelhouders. Sommige burgers hebben bezwaar aangetekend bij de belastingdienst en moeten nu voor de rechter verschijnen. Zij krijgen steun van Extinction Rebellion.
Twee van die burgers staan vandaag voor de rechter in Arnhem. Cock van der Kaaij is milieukundige: “In Nederland is het normaal dat de overheid uitgaat van het principe dat de vervuiler betaalt. Het gekke is dat hier met fossiele subsidies de vervuiler wordt beloond. De opwarming van de aarde zorgt voor een escalatie van de mondiale klimaat- en ecologische crisis, en is dus een gevaar voor mens, plant en dier. Als burger betalen we dus twee keer belasting: één keer voor de fossiele subsidies en voor de schade ervan met daarmee samenhangende kosten. Dat moet veranderen.”
Gezondheidsschade
Zijn fiscaal partner Roelien ter Heide is oud-apotheker en vult aan: “Ook vanuit gezondheidsperspectief is dit niet te bevatten. In de directe omgeving waar kolen, olie en gas worden verstookt zijn meetbaar meer gezondheidsproblemen. Denk alleen maar eens aan de vele mensen met ademhalingsmoeilijkheden rond die plekken. […]
Als burger betalen we dus twee keer belasting: één keer voor de fossiele subsidies en voor de schade ervan met daarmee samenhangende kosten.
Een systeem van willekeur
Bijzonder is dat zowel de Belastingdienst als de rechters in deze zaken steeds benadrukken dat het inderdaad om die reden ongewenst is dat deze subsidies er zijn, maar dat zij de wetten en regels strikt moeten toepassen. Eén rechter noemde het een systeem van willekeur: een grote ondernemer krijgt wel subsidie, maar de bakker om de hoek niet.
