Immigratie en Naturalisatie Dienst IND: De Grote Migratieleugen
IND: 1 procent van de ingewilligde nareisverzoeken is ‘gestapelde’ nareis (en geen “duizenden”)
Gezinshereniging en dan met name de zorgen over zogeheten gestapelde gezinshereniging, waren afgelopen zomer het struikelbok voor het kabinet-Rutte IV. Nu blijkt uit onderzoek van de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) hoe vaak gestapelde gezinshereniging in de afgelopen jaren aan de orde was.
In totaal ging het om 780 ingewilligde gestapelde verzoeken in vier jaar, blijkt uit de cijfers. Het aantal groeit niet. Alleen in 2021 is er een piek te zien, toen er een eind was gekomen aan de corona-reisbeperkingen waardoor tijdelijk minder gezinshereniging mogelijk was.
Een van de vormen van gestapelde verzoeken zijn aanvragen binnen de nareisprocedure. Dat werkt als volgt. Asielzoekers die hun familieleden zijn nagereisd, krijgen een zogeheten ‘afgeleide asielvergunning’. Zij mogen zelf geen familieleden laten overkomen volgens de nareisprocedure, maar wel een zelfstandige asielaanvraag doen als ze in Nederland zijn aangekomen. Als die goedgekeurd wordt, kunnen ze wel weer een eigen nareisprocedure starten: dat wordt nareis-op-nareis genoemd.
Demissionair minister Yesilgöz van Justitie uitte afgelopen zomer haar bezorgdheid over dit ‘stapelen’ van nareisprocedures. Ze wekte daarbij de indruk dat dit eindeloos kon doorgaan. Volgens haar ging het om duizenden gevallen, zei ze tegen de Volkskrant.
Uit de nieuwe IND-cijfers blijkt dat zo’n nareis-op-nareis verzoek 350 keer werd goedgekeurd in de afgelopen vier jaar. Ongeveer 1 procent van alle ingewilligde nareisaanvragen was in de afgelopen vier jaar een nareis- op nareisaanvraag, zegt de IND.
Een gebroken heup en een donatie van een uitzendbureau aan een politieke partij
Roman brak zijn heup maar was niet verzekerd. Roman was vijf jaar orderpicker in de vriescellen van een groothandel in levensmiddelen. Roman werkte daar bij -25 graden. Roman is een Europeaan. Hij is geboren in Oost-Europa en spreekt Frans, Italiaans, Duits en Engels omdat hij al 25 jaar in deze landen werkt.
Op een dag is er een inval van de gemeente Rotterdam in het huis waar hij slaapt. Dat huis is van het uitzendbureau waarvoor hij werkt. In de buurt wordt overlast gemeld. Omdat er te veel mensen in het huis wonen worden een paar bewoners per direct het huis uitgezet. Ook Roman. Van de ene dag op de andere is hij dakloos, maar ook zonder baan. Het uitzendbureau ontslaat hem namelijk per direct. Hij zit een week zonder vaste woon- of verblijfplaats, in afwachting van een nieuwe toegezegde baan. Op dat moment glijdt hij uit op een nat wegdek.
Hij breekt zijn heup en moet geopereerd worden. Na zijn operatie heeft hij een verpleegbed nodig om te herstellen. Maar Roman heeft geen zorgverzekering tegen ziektekosten. En geen recht op nachtopvang nu hij dakloos is. Volgens de gemeenteregels moet je daarvoor ten minste vijf jaar ingeschreven staan bij de burgerlijke stand. Dat is lastig voor een arbeidsmigrant die afhankelijk is van dubieuze huisvesting, meestal geregeld door een uitzendbureau. En de gemeente heeft hem net dakloos gemaakt…
[…]
Hoe heeft Nederland dit laten ontstaan? Waren dat dezelfde honderdvijftig Kamerleden die in 2015 vonden dat alle dakloze mensen uit de zorgverzekering gezet moesten worden op het moment dat ze geen adres meer hebben?
Hoe gaat de politiek de migratie van arbeidsmigranten ombuigen? Een van de grootste uitzendbureaus voor arbeidsmigranten, Otto Workforce, heeft alvast 200.000 euro gedoneerd voor de verkiezingscampagne van een van de grote politieke partijen, de VVD. Deze politieke partij heeft deze donatie geaccepteerd! Logisch toch? – vinden de baas van dit uitzendbureau en deze partij.
Aan de leiding van deze partij zit wat mij betreft een extra morele verantwoordelijkheid om de onverzekerdenepidemie die straatdokters beschrijven om te buigen en oplossingen vast te leggen in het regeerakkoord!
Marcel Slockers, niet praktiserend huisarts en straatarts te Rotterdam