Levenslessen Het verslag van Raynor Winns wandeltocht langs de Britse kust werd een internationale hit. Het zoutpad is een ode aan de liefde en de natuur. Vier levenslessen van Winn.
Tot nu toe laat Raynor Winns leven zich in zes woorden omschrijven: van dakloze naar bestsellerauteur naar goeroe. Dat laatste werd de Britse schrijfster tegen wil en dank. Dat eerste trouwens ook.
Van haar debuut, Het zoutpad (2018), verkocht ze honderdduizenden exemplaren. Haar lezingen, op literaire festivals in Europa, trekken doorgaans honderden mensen. En ze krijgt post. Stapels brieven levert de postbode iedere week af bij haar kleine cottage in Wales, waar ze met haar man Moth woont. In die brieven vertellen mensen dat ze zoveel aan haar levensverhaal hebben gehad, en dat ze nu zo graag hún verhaal vertellen.
[…]
2. Liefde is… samen in een overlevingszak
„Ik zag Moth voor het eerst in de schoolkantine. Zijn dazzling blue eyes vielen me meteen op. We zijn samen volwassen geworden. Veel mensen die zo’n vroege relatie aangaan, groeien later uit elkaar. Wij niet. Wij zijn verbonden door onze liefde voor de natuur, door onze wandelingen.
„Op een van onze eerste wandeltochten gingen we naar Schotland, om wild te kamperen. Midden in de nacht stak er een gigantische storm op. We moesten de tent uit – die spiraalde direct weg in de wind. Moth had een zogenoemde overlevingszak bij zich, een grote plastic zak, daar zijn we toen in gaan liggen. Al gauw lagen we in een poel water.
„Die overlevingszak heeft onze relatie gevormd. Hij staat symbool voor de andere gebeurtenissen in ons leven. Dat we ons huis verloren, dat we daarna nergens konden wonen, behalve in dat kleine tentje. Het was alsof ik weer met Moth in die overlevingszak lag, in de storm. Maar daar was ik eerder ook goed uitgekomen, dus waarom deze keer niet?”
3. De natuur, dat zijn wij
„Bij het vaststellen van de diagnose gaven de doktoren Moth twee à drie jaar, gevuld met pijn en verlies. Maar na een maand op het zoutpad verbeterde zijn lichamelijke gesteldheid. Daar moet een reden voor zijn, dacht ik. Maar welke? Veel lezers dachten een verklaring te hebben: het kwam door het wandelen, door ons beperkte dieet, of het maakte zelfs deel uit van een goddelijke profetie. Veel briefschrijvers meenden ook dat elfjes de hand in Moths wonderbaarlijke genezing hadden.
„Ik koos een meer wetenschappelijke benadering, nam stapels onderzoeken door. Op een dag stuitte ik op een wetenschappelijk verslag waarin onderzoekers uitleggen dat onze levens, onze lichamen, met de bomen en planten verbonden zijn. Die stoten bepaalde chemicaliën uit. Ik ben ervan overtuigd dat deze chemicaliën invloed hebben op onze gezondheid, op Moths gestel.
„Het heeft me gesterkt in mijn opvatting dat de natuur niet alleen een plezierige omgeving is – we hebben de natuur nodig. Sterker nog, wij zijn de natuur. Het verval van de natuur is ons eigen verval. Dat zou me pessimistisch moeten stemmen, maar er is iets aan te doen. Kijk naar de boerderij waar we nu in wonen. Twee jaar geleden was de boerderij vervallen en het land overbegraasd. Maandenlang hebben we het afval opgeruimd. Daarna zijn we gestopt met iets te doen. En ja, langzaam keerden de vogels, de vlinders en de insecten terug. Dat stemt me hoopvol. We hebben in twee jaar tijd veel bereikt, hoofdzakelijk door niets te doen.”
4. Geld maakt niet gelukkig, tea and cake wel
„Ten tijde van onze wandeltocht hadden we heel weinig geld, we dachten alleen maar aan het volgende pakje noodles. Nu is er geld, maar wij geven er niet zoveel om. Natuurlijk, het is prettig dat ik niet langer alleen noodles kan kopen, dat ik in de supermarkt kan pakken wat ik wil, en dat ik aan het einde van de maand de elektriciteitsrekening kan betalen. Maar we wonen nog altijd in een huurhuis, gaan zelden uit eten en ik slaap alleen in een hotel als de uitgeverij een kamer voor me boekt, na afloop van een lezing. Nee, uiteindelijk houd ik toch gewoon van tea and cake. Daar heb ik genoeg aan.”