‘Mijn moeder straalde, alsof ze zich op een feest voorbereidde in plaats van op haar dood’
LEVEN NA DE DOOD
Op haar 93ste vond de moeder van Bea het welletjes: in plaats van naar een verzorgingshuis te gaan, koos ze ervoor afscheid te nemen van het leven. Ze was geen vrouw om afhankelijk te zijn.
[…]
Prachtige week
‘Ik ben die laatste week nog zo veel mogelijk bij haar geweest, samen met mijn zus en twee broers – mijn derde broer is minder mobiel, hij woont sinds zijn herseninfarct in een zorginstelling. Het is een prachtige, unieke week geworden, waarin mijn moeder straalde, alsof ze zich op een feest voorbereidde in plaats van op haar dood. De SCEN-arts die ingeschakeld werd nadat de huisarts alles in gang had gezet, trof een onverwacht opgewekte, praatgrage dame. Maar ook zij was helemaal overtuigd. Dus we zijn het afscheid gaan voorbereiden. En mijn moeder genoot er alleen maar van.
Ik heb een hele powerpoint in elkaar gezet voor op haar begrafenis en dat vond ze prachtig, al die foto’s en haar hele levensloop. Ze bemoeide zich met de rouwkaart: haar naam moest goed worden gespeld, Brigitta en niet Brigitha, dat vond ze heel belangrijk, want dat ging nogal eens fout. En een stemmige prent hoefde er niet op van haar. Een schilderij dan, dat Rita had gemaakt? Ja, dat vond ze mooi. Ze wilde haar blauwe truitje aan in de kist, want dat stond haar goed. En zou ze haar bril ophouden of niet? Zulke gesprekken voerden we. Ze heeft ook een filmpje opgenomen voor haar veertien kleinkinderen en acht achterkleinkinderen waarop ze vrolijk in de camera kijkt en zegt: ‘Oma gaat nu slapen, maar weet dat ik heel veel van jullie hou.’
‘Ergens halverwege de week heeft ze mijn zus en mij bij zich op bed geroepen om ons elk een sieraad te geven: mijn zus haar trouwring en mij een gouden hangertje, de G van Gitta, zoals ze werd genoemd. Toen hebben we nog erg gelachen met z’n drieën: je kunt ons nu al je geheimen wel vertellen, zeiden mijn zus en ik, want je gaat toch dood. En we hebben gevraagd of ze het niet eng vond, doodgaan. Niks hoor; ze stelde zich gewoon voor dat ze naar de operatiekamer ging en daar in slaap werd gebracht.
Geen verdriet, enkel respect
Zo is het ook gegaan, al was de euthanasie thuis in haar slaapkamer. De huisarts diende het slaapmiddel toe met ons, haar kinderen, om zich heen – mijn broer in het verzorgingshuis op Facetime. Het was precies een week nadat ze ertoe had besloten. ’s Ochtends hebben we eerst koffiegedronken met mijn moeder, met boerencake erbij, want ze had nog een bon liggen van de banketbakker die moest worden verzilverd. En ze heeft haar nagels netjes zitten vijlen, want de huisarts mocht geen rouwrandjes zien.
Tot op het laatst hield ze de regie. Ook op het moment van de euthanasie zelf. Mijn broer wilde haar hand pakken, maar dat hield ze af, ze was gefocust op de huisarts, ook uit zelfbescherming misschien. ‘Ik wil je ongelooflijk bedanken’, zei ze tegen hem. Daarna vielen haar ogen dicht, heel rustig, heel sereen. De huisarts diende een tweede middel toe en zei: nu is ze er niet meer.