Rotterdam kan wel wat oligarchie gebruiken
Liefdadigheid De houding tegenover de Rotterdamse filantropenfamilie Van der Vorm is paradoxaal, ziet Victor Vroegindeweij. Terwijl Rotterdam zonder haar steun een provinciestad blijft.
Het is tekenend voor een stad die zichzelf al decennialang aan de kraag uit de modder probeert te trekken. Een stad ook die ervan droomt een wereldmetropool te zijn, met musea, filmfestivals en een Philharmonisch Orkest. De droom is de zogenoemde ‘Kunst-As’ van het Museum Boijmans Van Beuningen naar de Museumhaven, de realiteit is döner kebab.
Rotterdam kampt al jaren met een culturele en intellectuele neergang. Waar Amsterdam en Eindhoven floreren als kennishubs, lijkt Rotterdam te stagneren. De culturele en innovatieve afbraak is schrijnend. De Kunststichting en het Filmfonds zijn wegbezuinigd. Met de sluiting van het iconische Nighttown is er geen podium voor internationale popmuziek meer. Het Fotomuseum zit al jaren verborgen in een kelder.
Creatieve kennisstad
[…] Maar Rotterdam heeft geluk, want het heeft de familie Van der Vorm. In de media verschenen artikelen over deze miljardairsfamilie, die via stichtingen honderden miljoenen euro’s aan liefdadigheidsgeld uitdeelt in Rotterdam. Stukken met ronkende koppen als Hoe de steenrijke familie Van der Vorm macht en invloed koopt in Rotterdam. Ook NRC schreef kritisch over de filantropie van Van der Vorm. Je zou gaan denken dat de familie duistere motieven heeft en dat hun liefdadigheid een groot gevaar is.
In het egalitaire Nederland zijn we huiverig voor te veel macht voor ‘de rijken’. Dat is een mooie eigenschap van ons mondige volkje, maar de ene miljardair is de andere niet.
Nergens zien we de familie strategische posities innemen waar ze op de een of andere manier beter van wordt, zoals wel het geval was bij de investeringen die Elon Musk in de Trump-campagne deed, of bij de aankoop van The Washington Post door Jeff Bezos.