Eenvoudig beheer van je eigen zorggegevens? Ja. Een zorgwallet? Nee
Weinig mensen zullen staan te juichen als ze horen dat ze een digitale zorgwallet krijgen. We hebben al app-overload, wie wil er nóg een account, wéér een app, andermaal iets koppelen en installeren?
Toch zag de projectleider die ik sprak precies dat voor zich. ‘Dan hebben mensen dus hun eigen persoonlijke gezondheidsomgeving, een pgo, die een veilige datawallet heeft, waar ze zelf volledige controle over hebben en waarmee ze bij hun zorgverlener in kunnen loggen.’
Die pgo’s waarover dat gesprek destijds ging zijn er nu. Op digitalezorggids.nl kun je kiezen uit maar liefst dertien platformen, met klinkende namen als Zodos en digi.me. Om mensen te helpen kiezen staat bij alle pgo’s een waarderingscijfer, variërend van 8,4 tot 4,2.
Al die apps werken dus anders. Wat betekent dat zorgverleners, familie of vrienden niet zo makkelijk aan worstelende gebruikers kunnen uitleggen waar ze moeten klikken of wat ze moeten doen. En gebruikers hebben wéér een keuze te maken en instellingen goed te krijgen.
Ja, iedereen wil graag toegang tot de eigen zorggegevens en niet meer met een stapel papier van de ene naar de andere zorgverlener hobbelen. En voor velen is de privacy van onze zorgdata – hoe abstract soms ook – echt wel belangrijk. Maar heel veel mensen willen vooral graag eenduidigheid en eenvoud. Toegang tot zorggegevens moet niet voorbehouden worden aan digitaal vaardigen.
Als je dat soort overwegingen óók meeneemt, kom je misschien niet uit bij een tech-push neoliberale oplossing als een marktplaats met digitale zorgwallets, waarmee je je zorgdata tenslotte juist in bewaring geeft bij commerciële partijen. Voor de meeste mensen was DigiD – dat ze toch al kennen – plus een goed, centraal patiëntendossier van de overheid, zoals in Denemarken, een betere oplossing geweest. Maar ja, dan moet de overheid zelf iets ontwikkelen of inkopen, en dat durft ze niet.