Magische mix van bewoners in één flatgebouw moet woningnood, segregatie én ‘verbubbeling’ tegengaan. Lukt dat ook?
Experimentele woonvorm Dordrecht
In een flat in Dordrecht wonen verschillende ‘spoedzoekers’ naast elkaar: van arbeidsmigranten, statushouders en studenten tot gescheiden vaders, gevluchte moeders en ex-gedetineerden. „Mensen blijven tijdelijk. En juist daarom is de tolerantie naar elkaar groter.”
Het elfde knopje in de lift is voor Frank Koziol. De een na bovenste verdieping van een voormalig verzorgingshuis met uitzicht over heel Dordrecht. Op die etage wonen wel meer arbeidsmigranten zoals hij, tijdelijk gestationeerd door een uitzendbureau. Polen, Duitsers, Portugezen. Vooral van die laatsten kan Koziol, werkzaam als elektromonteur in de Botlek, best wat opsteken. „Wij Duitsers zijn van ‘werk werk werk’, Polen helemáál, maar Portugezen zeggen: ‘ho ho: een beetje leven!’”
Geregeld dronk de 59-jarige Koziol met hen een biertje na het werk. Dat deed-ie beneden in de centrale hal, waar je toen nog een buurtwinkeltje had en een bakker en een kapsalon en waar je in Eetcafé De Plint zomaar met andere bewoners van de flat in gesprek kon raken.
Zoals met gevluchte moeders van het blijf-van-mijn-lijfhuis. Of met gescheiden mannen en andere ‘urgenten’ van de vierde verdieping. Ex-verslaafden en ex-dakloze jongeren van de vijfde. Statushouders en studenten van de bovenste verdieping. Of met een van die anderen, van stagiair tot starter, en van expat tot ex-gedetineerde, die verspreid over de flat de 180 appartementen van de Short Stay Facility (SSF) in Dordrecht bewonen. Maximaal twee jaar, daarna trekt iedereen weer verder.
Inmiddels staat de begane grond al weer acht jaar vrijwel leeg en vind je er alleen nog een snoepautomaat. […]
Geleasde schapen
De term ‘magic mix’ hielp. En een studiereis naar Frankrijk, waar tijdelijk wonen met gemengde groepen al gebruikelijk was. Vooral rond steden als Lille en Parijs waar studenten, expats en arbeidsmigranten zich vestigen in één gebouw, omdat de afstanden van huis naar werk of studie in Frankrijk nu eenmaal groot kunnen zijn. „Je moet het zien als een campinggevoel”, zegt Hagens. „Mensen blijven tijdelijk. En juist daarom is de tolerantie naar elkaar groter.”