DUTILHHUIS

[…]

Sifan Hassan kwam als asielzoeker naar Nederland, haar eerste maanden bracht ze door in een huis voor alleenstaande minderjarige vluchtelingen in het Drentse dorp Schipborg. Daar mocht ze niet hardlopen, vertelde haar voormalige mentor Jessy Stevens aan het Dagblad van het Noorden. Ze verpieterde totdat ze naar een andere opvang in Noordlaren kon, waar de moeder van Stevens werkte. Die ging met Hassan naar sportwinkel Ruchti aan de Stationsweg en kocht schoenen, een loopbroekje en een shirt, en regelde een Groningse coach. De rest is geschiedenis. Dat ze regelmatig een hoofddoek draagt, doet niet ter zake.

Met alleen haar vluchtverhaal was Hassan waarschijnlijk niet door de ballotage van de Immigratiedienst gekomen; misschien had ze nog steeds in een asielcentrum gewoond zoals zovelen, misschien was ze al uitgezet. Volgens het huidige landgebonden beleid van de Immigratiedienst kan een deel van de Ethiopiërs veilig gedwongen terug, minister Faber (‘horden parasiterende gelukszoekers’) zal er werk van maken.

De held van de premier van een anti-asielzoekerskabinet is een asielzoeker – het is de bekende ongerijmdheid die het ontspoorde denken over vreemdelingen kenmerkt. Die zijn problematisch totdat hun succes het onze wordt. De anonieme, zwijgende rest kan gebruikt worden als ‘springend punt’ om op te draaien voor problemen die vaak elders zijn ontstaan.

Dick Schoof was lang genoeg hoofddirecteur van de Immigratiedienst om dat te weten, wat het begin van zijn regeringsverklaring alleen maar wonderlijker maakt.