Hoep-hoep. De hop, die gore vogel, lijkt teruggekeerd in Nederland
Natuur
Toen uit het Nederlandse landschap de rommeligheid verdween, verdween ook de hop. Nu lijkt hij – voorzichtig – terug te keren. „Het is heel precair.”
‘Hoep-hoep”, roept vogeldeskundige Tijmen Majoor met hoge stem terwijl hij door een landschap van zandverstuivingen, heide, berken en dennen loopt. En dan drie keer: „Hoep-hoep-hoep.” Toen hij en zijn collega’s van Het Nationale Park De Hoge Veluwe op precies deze plek dat geluid hoorden, afgelopen voorjaar, kregen ze „kippenvel”.
Dat kon niet missen: een hop, een vogel die vrijwel uitgestorven was in Nederland sinds de jaren 70. „Een zingende hop: dat betekent dat hij zijn territorium afbakent.” Het bleken zelfs twéé zingende hoppen te zijn, van wie er ten minste één ook succesvol nageslacht heeft geproduceerd.
Dat bracht het Nationale Park pas deze week naar buiten, om verstoring tijdens het broedseizoen te voorkomen; dat loopt nu af. Want het is me nogal een fotogeniek dier, met een opvallende oranje-roze kuif en zwart-wit verenkleed.
„Het is wel echt een góre vogel,” zegt Majoor. „Hij maakt een rommeltje van zijn nest, ruimt prooiresten en kak van zijn kuikens niet op, anders dan andere vogels.” Vrouwelijke dieren hebben daarnaast een speciale geurklier, die hen tijdens de broedperiode enorm doet stinken. Moeder en jongen kunnen ook een riekende stof richting indringers sproeien; vandaar de bijnaam ‘stinkhaan’.