Hoe plan je je uitvaart? Vijf tips van experts
Afscheid
Mensen denken liever niet na over het einde van hun leven. Dat kan moeilijke situaties opleveren als de uitvaart geregeld moet worden. Deze tips helpen je om die te vermijden.
Na de afscheidsdienst klampen genodigden uitvaartbegeleider Joan Belmer weleens aan. „Als ik dood ga”, zeggen ze, „mag jij mijn uitvaart ook doen.” „Heb je weleens iets op papier gezet?” vraagt Joan Belmer dan. „Nee”, luidt steevast het antwoord. Met soms de toevoeging: „Mijn tijd is het nog lang niet.”
Treedt de dood in, dan blijken nabestaanden vaak slecht te zijn voorbereid op het regelen van de uitvaart. Zonde, zeggen uitvaartbegeleiders. Want hoe beter de voorbereiding, hoe groter de kans op een zo persoonlijk mogelijk afscheidssaluut.
[…]
BEGRAVEN OF CREMEREN?
Meestal de eerste vraag die uitvaartbegeleiders stellen. Waarna het opvallend vaak stil blijft. ‘Mama heeft er nooit over gesproken’, zeggen de kinderen. Of de meningen lopen uiteen. Bespreek dit belangrijke onderwerp bij leven, zeggen uitvaartbegeleiders. En leg de wens – begraven of cremeren – daarna schriftelijk vast om misverstand te voorkomen.
Dit geldt al helemaal als je zelf hebt besloten geen van beide opties te willen: zo stellen sommige mensen hun lichaam ter beschikking aan de wetenschap. Ook voor het hebben van een donorcodicil geldt: zorg dat de nabestaanden weten dat dát is wat jij zelf gewild zou hebben.
[…]
EN, WÁT VOOR GRAF WILT U?
Na het maken van de keus ‘begraven of cremeren’ ben je er niet. Kies je voor begraven, dan is er ook een essentiële keus te maken: een particulier of een algemeen graf? Een particulier graf is een graf op eigen naam, vaak twee kisten diep. Met wie je het graf zult delen (je partner? een ander familielid?) is een keus die je (met je) eigen familie maakt.[…]
HEEFT DE OVERLEDENE EEN UITVAARTVERZEKERING?
Een crematie kost gauw 7.000 euro, een begrafenisceremonie meestal iets meer. Een uitvaartverzekering dekt (een deel van) die kosten. Maar nabestaanden weten vaak niet of de overledene een uitvaartverzekering had. Het Verbond van Verzekeraars, de belangenvereniging van schade- en levensverzekeraars, heeft zelfs een speciale online zoekservice in het leven geroepen, waar nabestaanden kunnen checken of de overledene verzekerd is, bijvoorbeeld als het polisblad kwijt is.
[…]
U WEET NAAR WIE DE ROUWKAARTEN MOETEN?
Nog zo’n quick win: het vooraf vastleggen van de namenlijst van mensen naar wie de rouwkaart mag. Rouwkaarten moeten na een overlijden gauw de deur uit, een goede voorbereiding scheelt veel stress. „Maar soms staan er alleen wat adressen in een boekje thuis in iemands la”, zegt Joan Belmer. „Sommige namen zijn doorgestreept, van mensen die zelf zijn overleden. Maar wie zegt dat alle andere adressen nog actueel zijn? Het netwerk van ouderen wordt steeds kleiner.” […]
EN, HOE WILT U DE UITVAART INVULLEN?
Achter die ene vraag gaan honderd nieuwe vragen schuil: vragen over de ceremonielocatie, het vervoer naar die plek, de muziekkeuze. Werkelijk van alles is mogelijk, zeggen uitvaartondernemers tegen nabestaanden, maar die blijken nog opvallend vaak te denken dat ze zich lijdzaam te onderwerpen hebben aan een oud, inflexibel script. Kist, aula, koffiekamer: zo hoort het toch?
[…]
Ja, aanraken mag
Nabestaanden verhouden zich ook vaak aarzelend tot het lichaam van de overledene. ‘Mag ik haar aanraken?’ ‘Mag ik haar haren zelf kammen?’ Het antwoord is vrijwel altijd ‘ja’.
Ali Karamatali, eigenaar van Taharah (‘islamitische uitvaartzorg op maat’) vraagt naasten standaard of ze willen meedoen aan de rituele wassing. „‘Mag dat, kan dat?’, vragen ze dan vaak. En veel mensen”, zegt Karamatali, „blijken enorm graag mee te helpen. En sommigen willen het niet. Dat is ook goed. Maar ik bied wel de mogelijkheid.”
Dat is wat alle uitvaartondernemers benadrukken: ze gooien alle opties op tafel. Want een tweede kans om het goed te doen, krijgen de nabestaanden niet.
