Karin Amatmoekrim: ‘Doordat wij hier zijn, zijn jullie ook iets kwijtgeraakt’
Migratie
Karin Amatmoekrim schreef een biografie van Anil Ramdas, de schrijver die net zoals zij vanuit Suriname naar Nederland migreerde. „Ik heb hem als lens gebruikt om iets te zeggen over ons.”
[…]
„Maar tegelijkertijd was er in het Westen sprake van een postkoloniale vermoeidheid. Wanneer er intellectuelen opstonden die wezen op de problematische kanten van de conservatieve ideeën die in opkomst waren, was de reactie: hier hebben we geen zin meer in. Dus het is niet alleen dat Anil de zeitgeist niet meer begreep. Nederland zat op dat moment ook gewoon niet meer te wachten op mensen als Anil.”
En nu? Zijn we inmiddels wat dichter bij de beschaving waar hij naar op zoek was?
„Ik voel wel een kentering. Ik voel een vermoeidheid bij mensen ten aanzien van horkerig, schofterig gedrag. Ik denk dat mensen er naar verlangen om weer op een wat normalere manier met elkaar om te gaan.”
Waar ziet u dat bijvoorbeeld?
„Ik denk dat kranten minder hijgerig zijn, dat ze niet langer alles wat Thierry Baudet, of een andere clown, zegt op de voorpagina zetten. Dat er iets meer ingetogenheid wordt beoefend. Dat gevoel heb ik. Maar ik ben een optimist.”
In haar boek noemt Amatmoekrim een scène uit Badal, de roman die Ramdas het jaar voor zijn dood publiceerde. De hoofdpersoon woont een concert bij in Venlo, het ‘heartland’ van de PVV: „Terwijl hij over de vrolijk deinende massa heen kijkt, bedenkt hij dat de autochtone Hollander onder dezelfde vorm van weemoed lijdt als die waaronder migranten gebukt gaan.”
Is dat de kern van zijn én uw verhaal?
„Zeker. Ik ben het helemaal eens met hoe hij dat destijds heeft opgevoerd. Opeens begrijpt hij dat de roze huidige tieners, zo noemt hij hen, een wereld hebben verloren die voor hun ouders nog vanzelfsprekend was. De weemoed die de migrant van nature heeft, omdat hij een wereld achter zich heeft gelaten, die weemoed heeft de westerling ook heel erg. De migrant is bezig met zijn identiteit omdat hij ergens anders is neergeworpen. Maar doordat wij hier zijn, zijn jullie ook iets kwijtgeraakt. Als je je daarvan bewust bent, dan begrijp je elkaar misschien beter. Dat begrip leidt hopelijk tot mededogen. Daarom heb ik dit boek geschreven. We moeten het in dit land toch samen doen.”