Scherven bijeenrapen op vernielde ereplaats voor kankerpatiënten: ‘Oh, ik moet er gewoon van huilen’
Voor het 50-jarig bestaan kreeg KWF Kankerbestrijding een herdenkingsplek in een bos bij Dronten voor mensen die aan de ziekte stierven. Zondagnacht werden 65 van de 67 glazen platen met namen van overledenen kapotgemaakt. ‘Bij duizenden mensen breekt opnieuw hun hart.’
‘Ik heb hem, ik heb hem’, roept Tara Vrugterman (21). Ze springt op uit het gras dat bezaaid ligt met glas. Naast haar staat haar zusje Ilse (18) met bloedende vingers. ‘Oh, ik moet er gewoon van huilen.’
In een surrealistisch landschap, op een binnenplaats in een bos, hebben Tara en Ilse een stuk glas gevonden met de naam van hun oma erop. Hetty Vrugterman, staat er. Overleden op 15 oktober 1998; haar twee kleindochters hebben haar nooit bij leven gekend. Maar er was, behalve haar graf, ten minste nog één andere plek in de buurt van hun woonplaats Kampen waar ze ‘haar naam konden vinden’. Waar ze iets tastbaars hadden van oma Hetty, over wie ‘opa altijd praat’.
Die plek was het eremonument Wilhelminabos van KWF Kankerbestrijding in natuurgebied het Roggebotzand bij Dronten. Een plek waar tussen 2000 en 2015 67 glazen panelen van twee meter hoog in een cirkel zijn verrezen met daarop de namen van ruim 20 duizend mensen die aan de ziekte zijn overleden. Zondagnacht werden er om nog onbekende reden 65 kapotgemaakt.
[….]
Richting die open plaats staan langs de paden in het Wilhelminabos gedichten van Harry Wanders. Ze eindigen bij het glas, met ertussen de moeraseik die in 2000 namens de nabestaanden werd geplant. De ritselende bladeren kondigen de voorspelde storm van dinsdagmiddag aan. Of, voor wie het horen wil, iets heel anders, zoals Wanders dichtte in Zoals de Wind:
‘stille fluistering/ die zachtjes/ je naam/ bij mij/ binnen brengt/ mijn voeten/ op de aarde/ die me dragen zal/ de regen/ die mijn tranen/ onzichtbaar/ vallen laat/ de zon/ die mij met zijn warmte/ aanraakt/ zoals de wind/ jouw naam/ fluisterend/ bij mij/ binnen laat’