Zakken vol fijngesneden plastic liggen aan de kant van een provinciale weg net buiten het Turkse Adana. Boer Izzettin Akman ziet het er regelmatig gedumpt worden, vaak ’s nachts. Hij heeft zakken opengesneden om te kijken wat erin zit.
Het is geen Turks afval. Akman vindt resten die zichtbaar afkomstig zijn uit andere landen. Stukjes verpakking met teksten in andere talen. Het komt vooral uit Engeland, Duitsland, Frankrijk en Nederland. “Europees afval”, zegt de boer, terwijl hij met een stokje door de plastic hoop wroet. “Het vervuilt onze landbouwgrond, het brengt onze gezondheid in gevaar. Waarom houden ze hun afval niet daar?”
Europese landen produceren meer plastic afval dan ze zelf kunnen verwerken. Daarom worden miljoenen kilo’s plastic geëxporteerd naar het buitenland. Jarenlang ging het meeste afval naar China, maar dat land verbood dat in 2018. Voor Europese landen werd Turkije daarna een belangrijke nieuwe bestemming.
In Turkije kopen recyclebedrijven balen Europees plastic op. Ze smelten het om en maken er ‘pellets’ van, kleine plastic bolletjes. Die worden dan weer gebruikt om nieuwe producten van te maken.
Maar veel van het geëxporteerde plastic afval blijkt bij aankomst in Turkije niet schoon en niet geschikt voor het recycleproces, zegt onderzoeker Sedat Gundogdu. “Plastic recyclen is en blijft een illusie. In werkelijkheid is maar zo’n 3 procent van al het plastic echt recyclebaar.”